Bismillahirrahmanirrahim.
“Asra yemin olsun ki, gerçekten insan ziyandadır."
Aldığım nefesle zehirleniyor gibiyim. Nefes alıp vermek zehirliyor beni. Kendimle kendimi zehirliyorum.
Biri geliyor rüyama, boğazımı kesiyor kocaman bıçakla. Kan akıtıyor boğazımdan, ürkütüyor. Saplıyor soğuk demiri boğazıma, duruyor, derinleştiriyor yarayı. İki tarafı keskin bıçağın diyor, kaçamazsın.
Sıçrayak uyanıyorum. Kapı vuruyor kendi kendine, sabah 4. Kapı vuruyor ama sığmıyor kilidin dili yuvasına. Kapı vuruyor kendi kendine durmuyor. Kolunu tutuyorum korkunun, kimsecikler yok.
Allah’ım, ne kadar da kimsecikler yok. Allah’ım ne kadar güçsüzüm. Allah’ım ne kadar çaresizim. Allah’ım acizim. Ellerine sarılacaktım bugün bir dirhem şefkat duyabilmek için.
Mesaj attım geçen gün, kulaklığım bozulunca yenisini alacaktın diye. Kulaklık bahanesiyle, bir gıdım şefkat bulabilmek için.
Ne bir adım öteye geçebiliyorum, ne bi gıdım geri gidebiliyorum. Allah’ım takılıp kaldım. Neyin başındayım, neyin içindeyim, neyin peşindeyim, bilmiyorum. Ben grinin alacasına kurban, ben böyle siyahlara nasıl tutuldum? Ben kendimi nasıl kararttım? Benim ciğerim, benim dalağım, benim yüreğim nasıl zehirliyor beni?
İnsan hiç yaşanmamış şeyleri nasıl hiç yaşanmamış sayar? Hiç hatırlamadığı şeyleri nasıl unutur? Hiç edinmediği yaraları nasıl kanar insanın? İnsan kaç dirhem acıdan oluşur?
İçimdeki sevgi tohumları dışa doğru serpilip büyüyecekken, içimi eritip deliyor. Kendimde bir potansiyel, sevmeye can atarken tek başıma hebâ olup gidiyor. İçimde bir söz, bir hakikat dünyaları dolaşıyor da ne bir sahip, ne bir göğüs kafesi buluyor sığınıp saklanacak.
Allah’ım. Nasıl da bir başımayım. Nasıl da yaşamak ağrısıylayım. Kendime en büyük külfet kendimle nasıl da başbaşayım. Nasıl yalnızım Allah’ım, nasıl. Sana attığım adımlarım güçsüzlüğüm boyunda, çaresizliğim eninde, acizliğim genişliğinde. Allah’ım, nasıl uzağım sana nasıl.
“tam olarak bıçağa kaptırdığım tarafımla sancıyorum
al bu hayat kiminse billahi ben yaşamıyorum
al bu hayat kiminse billahi ben
sarılan bir yarayı fışkıran bir damardan daha çok sevmiyorum."
Nasılda sarılmam birikiyor içimde.
Koşup atlasam boynuna diyorum, kimin?
Boşluğa tıkılıp kaldım, kıpırdayamıyorum.
Kabuğumu kıramıyorum.
Keşke pişman olsaydım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder